Moeder heeft spijt: 'Mijn dochter is de grootste fout in mijn leven'

Een vrouw vertelt openhartig dat ze eigenlijk nooit moeder had willen worden

Eigenlijk had ze een abortus willen plegen, maar haar vriend overtuigde haar om de baby te houden, vertelt een anonieme vrouw aan Elle UK. Nu heeft de moeder spijt van haar dochter. "We hadden afgesproken om nooit kinderen te nemen."

Eerste baby

"De geboorte van mijn dochter duurde 18 uur, alsof ze niet naar buiten wilde komen. Na een keizersnede vroegen de verloskundigen of ik mijn dochter vast wilde houden, maar mijn armen voelden nog slap van de verdoving, dus zei ik nee. Ik was enorm bang dat ik haar zou laten vallen. De verloskundigen stonden erop dat ik het probeerde en ondersteunden mijn armen. Het was de allereerste baby ooit die ik vast had", zo begint de moeder haar verhaal.

Niet gepland

Dat de baby absoluut niet gepland was, maakt de vrouw wel duidelijk. "Ik heb kinderen nooit leuk gevonden. Ik ben enig kind en heb nooit op jonge kinderen gepast. Toen ik in het ziekenhuis werkte, zorgde ik er altijd voor dat ik nooit een dienst had op de kinderafdeling." Na een auto-ongeluk krijgt de vrouw last van epilepsieaanvallen. Ook vertellen dokters haar dat ze waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen. "Mijn reactie daarop was simpel: Mooi, dan kan ik stoppen met de pil. Mijn verloofde vond het ook niet erg. Hij is 20 jaar ouder en heeft een lastige ouderschapssituatie met zijn ex-vrouw. We waren het er beiden helemaal over eens om nooit kinderen te nemen."

Toch zwanger

"Op een gegeven moment had ik last van vreemde woedeaanvallen, veel erger dan normaal voor mijn menstruatie. Ik ging langs de dokter, omdat ik dacht dat het misschien aan mijn epilepsie lag", vervolgt de moeder. "De dokter vertelde me dat ik twee maanden zwanger was. Ik geloofde mijn oren niet. Ik vertelde het nieuws aan mijn vriend en ik dacht dat we samen een datum voor de abortus zouden kiezen. Tot mijn grote verbazing probeerde hij me juist te overtuigen dat ik geen abortus moest ondergaan. We hadden alle redenen om het kind te houden: we zouden gaan trouwen, we waren oud genoeg en hadden eens stabiele financiële situatie."

Reserve-ouder

De zwangere vrouw is niet meteen overtuigd. "Ik had nog steeds mijn bedenkingen. Mijn vriend was er zeker van dat ik van het kind zou houden, omdat het mijn eigen bloed zou zijn. Hij was bereid om voornamelijk zelf de zorg en opvoeding op zich te nemen. Ik was nog steeds geschrokken, maar ik besloot het kind toch te houden. Als mijn verloofde het écht wilde en ik alleen een soort 'reserve-ouder' zou zijn, dan stond ik er wel achter."

Tijdens de zwangerschap

"De hele zwangerschap voelde alsof een vriend me had overgehaald om te gaan skydiven. Waarom had ik hier ja op gezegd? Ik was de hele tijd doodsbang. Mijn verloofde was wel een grote steun. Hij kocht al het eten waar ik zin in had en zorgde goed voor me. Vanwege mijn epilepsie moest ik alle negen maanden thuisblijven. Als ik buiten de deur een epileptische aanval zou krijgen, kon dat gevaarlijk zijn voor de baby. Na een lange, traumatische bevalling hield ik dan eindelijk mijn dochter vast. Ik hield van haar. Maar het gevoel dat ze 'mijn hele leven' was, heb ik nooit gehad."

Benieuwd hoe het verdergaat na de bevalling? Lees dan verder op de volgende pagina.

Pagina 1/2

Thuis met de baby

"Toen ik thuiskwam met de baby, deed mijn man ongeveer alles voor ons. Ik wist niets over baby's, alles was vreemd voor me. Mijn moeder, tantes en nichtjes waren er iedere dag. Ze leerden me bijvoorbeeld hoe ik een luier om moest doen en maakten het hele huis baby-klaar. Ik nam zelf lang verlof op van werk omdat ik last had van een post-natale depressie. Ik was onder andere 45 kilo aangekomen tijdens de zwangerschap, terwijl ik van nature altijd dun ben geweest. Dat kon ik heel slecht verdragen. Ik zat huilend naast mijn oude kleding in de slaapkamer. Pas maanden later voelde ik me goed genoeg om weer aan het werk te gaan. Mijn man ging in diezelfde periode met pensioen en nam het hele huishouden over.

Alleenstaande moeder

De grote steun van haar man valt dan plotseling weg. "Afgelopen november overleed mijn man en stortte mijn hele wereld in", vertelt de vrouw. "Het feit dat ik nu de enige ouder was van mijn zevenjarige dochtertje vond ik een vreselijke gedachte. Mijn dochter en ik trokken daarom bij mijn moeder in. Na een maand had ik toch echt weer mijn eigen plek nodig. We verhuisden naar een appartement bij mijn moeder om de hoek en zij nam praktisch de ouderrol over. Een oppas haalde mijn dochter iedere dag van school. Langzaam maar zeker werd alles een beetje draagbaarder, totdat de coronacrisis kwam."

'Opgesloten'

"Mijn grootste angst werd werkelijkheid", zegt de vrouw over die periode. "Ik zat alleen met mijn dochter opgesloten in een appartement. We zaten beiden nog diep in de rouw. Normaal is het advies dan om veel mensen op te zoeken, actief te blijven en naar buiten te gaan. Dit kon nu allemaal niet door Covid. We hadden nog wel allebei therapie via belafspraken, maar ik vind het moeilijker om dan mijn ware gevoelens te vertellen. Ik wil mijn psycholoog vertellen dat ik gek word van mijn dochter, dat ik geen moeder meer wil zijn, maar ik wil niet dat mijn dochter dat zelf hoort."

Nog altijd spijt

"Ik voelde me steeds slechter en kreeg zelfs zelfmoordneigingen. Ik vertelde mezelf dat mijn dochter niet nóg een ouder kon verliezen. Steeds blijf ik maar terugdenken aan het moment waarop ik besloot om de baby toch te houden. Dan voel ik me boos en verdrietig. Waarom had ik ermee toegestemd? Ik wist dat ik geen moeder kon zijn, waarom had ik me dan toch laten overtuigen?" Zodra het mogelijk was, is de dochter ingetrokken bij haar oma. "Ik ga nu af en toe bij mijn moeder en mijn dochter op bezoek. Twee keer per week komt ze bij mij om haar hondjes te zien. Ik weet dat ze vaker zou willen blijven, maar dat kan ik nu even niet aan."

Alleen leren dragen

"Ik heb leren accepteren dat ik spijt heb van mijn kind. Als mijn man nog in leven was geweest, dan had ik geen spijt gehad. Nu zit ik echter in een situatie waar ik niet meer uitkom. Het allermoeilijkste vind ik wat dit voor mijn dochter betekent. Het kan niet goed voor haar zijn, maar mijn gevoelens zijn zo sterk dat ik ze niet kan negeren. Dit vertellen aan mijn familie of vrienden zou alles alleen maar moeilijker maken. Wat zou het helpen om toe te geven dat ik spijt heb? Dit is iets wat ik in mijn eentje moet dragen."

Pagina 2/2

Lees ook: Dit overkwam een kersverse moeder: 'Ik heb intens spijt van de naam'

Bron: Elle UK | Beeld: Unsplash