Een vrouw vertelt openhartig dat ze eigenlijk nooit moeder had willen worden
Eigenlijk had ze een abortus willen plegen, maar haar vriend overtuigde haar om de baby te houden, vertelt een anonieme vrouw aan Elle UK. Nu heeft de moeder spijt van haar dochter. “We hadden afgesproken om nooit kinderen te nemen.”
Eerste baby
“De geboorte van mijn dochter duurde 18 uur, alsof ze niet naar buiten wilde komen. Na een keizersnede vroegen de verloskundigen of ik mijn dochter vast wilde houden, maar mijn armen voelden nog slap van de verdoving, dus zei ik nee. Ik was enorm bang dat ik haar zou laten vallen. De verloskundigen stonden erop dat ik het probeerde en ondersteunden mijn armen. Het was de allereerste baby ooit die ik vast had”, zo begint de moeder haar verhaal.
Niet gepland
Dat de baby absoluut niet gepland was, maakt de vrouw wel duidelijk. “Ik heb kinderen nooit leuk gevonden. Ik ben enig kind en heb nooit op jonge kinderen gepast. Toen ik in het ziekenhuis werkte, zorgde ik er altijd voor dat ik nooit een dienst had op de kinderafdeling.” Na een auto-ongeluk krijgt de vrouw last van epilepsieaanvallen. Ook vertellen dokters haar dat ze waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen. “Mijn reactie daarop was simpel: Mooi, dan kan ik stoppen met de pil. Mijn verloofde vond het ook niet erg. Hij is 20 jaar ouder en heeft een lastige ouderschapssituatie met zijn ex-vrouw. We waren het er beiden helemaal over eens om nooit kinderen te nemen.”
Toch zwanger
“Op een gegeven moment had ik last van vreemde woedeaanvallen, veel erger dan normaal voor mijn menstruatie. Ik ging langs de dokter, omdat ik dacht dat het misschien aan mijn epilepsie lag”, vervolgt de moeder. “De dokter vertelde me dat ik twee maanden zwanger was. Ik geloofde mijn oren niet. Ik vertelde het nieuws aan mijn vriend en ik dacht dat we samen een datum voor de abortus zouden kiezen. Tot mijn grote verbazing probeerde hij me juist te overtuigen dat ik geen abortus moest ondergaan. We hadden alle redenen om het kind te houden: we zouden gaan trouwen, we waren oud genoeg en hadden eens stabiele financiële situatie.”
Reserve-ouder
De zwangere vrouw is niet meteen overtuigd. “Ik had nog steeds mijn bedenkingen. Mijn vriend was er zeker van dat ik van het kind zou houden, omdat het mijn eigen bloed zou zijn. Hij was bereid om voornamelijk zelf de zorg en opvoeding op zich te nemen. Ik was nog steeds geschrokken, maar ik besloot het kind toch te houden. Als mijn verloofde het écht wilde en ik alleen een soort ‘reserve-ouder’ zou zijn, dan stond ik er wel achter.”
Tijdens de zwangerschap
“De hele zwangerschap voelde alsof een vriend me had overgehaald om te gaan skydiven. Waarom had ik hier ja op gezegd? Ik was de hele tijd doodsbang. Mijn verloofde was wel een grote steun. Hij kocht al het eten waar ik zin in had en zorgde goed voor me. Vanwege mijn epilepsie moest ik alle negen maanden thuisblijven. Als ik buiten de deur een epileptische aanval zou krijgen, kon dat gevaarlijk zijn voor de baby. Na een lange, traumatische bevalling hield ik dan eindelijk mijn dochter vast. Ik hield van haar. Maar het gevoel dat ze ‘mijn hele leven’ was, heb ik nooit gehad.”
Benieuwd hoe het verdergaat na de bevalling? Lees dan verder op de volgende pagina.
Pagina 1/2