Moeder-dochterruzie: 'Ik wil niet dat mijn baby bij mijn moeder slaapt'

Verlichting

Luna dacht dat ze eindelijk wat ademruimte had gevonden. Na maanden van slapeloze nachten, waarin haar baby worstelde met slaapregressie en doorkomende tandjes, stond ze op instorten. “Ik was uitgeput,” legt ze uit. “Niet zomaar moe, maar op een manier dat ik wazig begon te zien. Autorijden was gevaarlijk.” Haar moeder bood hulp aan, en dat leek een uitkomst.

“Mijn moeder heeft altijd een diepe, soms gevaarlijke slaap gehad,” vertelt Luna. “Ze is meerdere keren uit bed gevallen en er zijn zelfs mensen haar huis binnengekomen terwijl ze sliep. Ze werd niet wakker, zelfs niet toen ze door elkaar werd geschud.” Ondanks deze geschiedenis vertrouwde ze haar moeder genoeg om een handje te helpen met haar baby – althans, in het begin.

Duidelijke grens

Die grens? Geen co-sleeping. Ze legde haar moeder uit waarom: “Het is niet alleen gevaarlijk, maar ik kan niet slapen als ik weet dat mijn baby bij iemand in bed ligt.” Haar moeder stemde in en beloofde haar regels te respecteren.

Maar die nacht ging het mis. Terwijl ze half wakker in bed lag, hoorde ze iets vreemds. Het wiegje piepte, het gehuil stopte, maar er klonken geen voetstappen terug. “Ik liep de kamer in, en daar lagen ze. Allebei onder de dekens, opgekruld. Mijn moeder sliep niet, maar ik wist hoe makkelijk ze in slaap had kunnen vallen.” Ze sprak haar moeder erop aan, en hoewel het ongemakkelijk was, besloot ze haar een tweede kans te geven.

Bekijk ook

'Mijn schoonmoeder gaf me abortuspillen als vervroegd kerstcadeau' | Dingen voor Vrouwen

Beauty Mode Gezondheid Koken Liefde Lifestyle Mama Showbizz

De tweede kans werd de laatste

Bij een volgende gelegenheid gebeurde hetzelfde. Haar moeder legde de baby weer bij zich in bed. Voor de jonge moeder was dit de druppel. Ze besloot haar schoonouders in te schakelen voor oppasdiensten. “Het ging niet eens om boosheid,” vertelt Luna. “Ik voelde me gewoon niet veilig met deze situatie.” Maar haar moeder zag het anders.

“Ze zei dat ze niet meer alleen wilde zijn met mijn baby, ‘voor haar eigen veiligheid, omdat ze niet beschuldigd wil worden van iets wat ze niet heeft gedaan.’” De sfeer veranderde compleet. Haar moeder sprak nauwelijks meer met haar en gebruikte de baby als een tussenpersoon. “Ze zegt niets meer tegen mij, maar praat alleen tegen mijn baby. Alsof ik er niet ben.”

Onmogelijke keuze

Toen ze probeerde te praten, kreeg ze harde woorden terug: “Wat je hebt gedaan is onvergeeflijk. Onze relatie is onherstelbaar kapot.” De enige oplossing volgens haar moeder? Het volledig terugdraaien van de beslissing en haar opnieuw alleen met de baby laten. “Alles of niets,” vertelt ze. “Maar hoe kan ik dat doen als ik me daar niet goed bij voel?”

Haar verloofde heeft inmiddels zijn geduld verloren. “Hij vindt dat mijn moeder onredelijk is en dat we onze grenzen moeten stellen,” legt Luna uit. Maar het schuldgevoel knaagt. “Ben ik onredelijk, of is zij dat?”

Wat denk jij? Moet ze haar moeder nog een kans geven, of heeft ze de juiste beslissing genomen?

*De namen in dit artikel zijn gefingeerd. Op het platform Reddit doet ze haar verhaal onder de naam NosAstraia.

Artikel bewaren? Pin ‘m op Pinterest!