‘Toen ik ongeveer vijf minuten onderweg was, kreeg ik een paniekaanval’
Esmee* is 21 jaar en komt uit een disfunctioneel gezin. Ze woont samen met haar vader, moeder, zus en broertje in de stad. Wanneer ze midden in haar examenweek zit, wordt ze continue opgeroepen als ‘chauffeur’ van de familie en dat levert haar veel stress én zelfs een paniekaanval op. Op het platform Reddit doet ze haar verhaal.
Nieuwe auto
“Toen ik opgroeide, gebruikte mijn moeder haar eigen medicatie-experimenten wanneer mijn zus, broertje en ik ziek waren, omdat mijn vader te lui was om naar het ziekenhuis te rijden. Hij vertikte het om goede medicatie voor ons te halen. Ook miste hij veel verjaardagen, diploma-uitreikingen en andere belangrijke levensgebeurtenissen. Hij had het te druk met zijn vrienden”, begint Esmee haar verhaal.
“Op mijn achttiende verjaardag dwong mijn vader me om mijn rijbewijs te halen. Maar ik heb een angststoornis, ik ben bang om auto te rijden. Hoe dan ook, hij eiste het. Ik dacht dat het zijn manier was om mij onafhankelijk te maken, maar de werkelijkheid was dat hij alleen maar wilde dat ik de chauffeur van het gezin werd”, vertelt Esmee. “Toen ik twintig jaar werd, kreeg ik van mijn vader een mooie auto. Ik was zo blij! Echter had ik dat niet moeten zijn… Dit was namelijk dé manier voor hem om te controleren waar ik heen ging. Hij vond immers dat hij daar recht op had, omdat hij tenslotte voor de auto betaald heeft. Dus de auto werd voornamelijk gebruikt voor familiezaken.”
Stress en paniekaanval
“Tijdens mijn examenweek was ik onwijs gestrest over mijn examens. Ik leerde veel en heb ondertussen ook nog een keer mijn moeder naar het ziekenhuis gebracht om mijn tante Claudia te bezoeken. Deze reistijd duurde ontzettend lang, omdat we midden in de stad wonen en het altijd erg druk is in het verkeer. Uiteindelijk zorgde dit voor nog meer stress”, deelt Esmee. “Een dag later vertelde mijn vader tegen mijn moeder: ‘Mijn neefje blijft hier logeren, voor een ziekenhuisbezoek aan Claudia. Esmee kan hem daar wel even heenbrengen.’ Toen ik dat hoorde werd ik woest, omdat ik wilde studeren. Maar ik wist hoe boos hij kon worden, dus ik accepteerde het maar. Ik hoopte dat het een snelle stop zou zijn, maar het werd uiteindelijk een rit van vier uur. We zaten volledig vast in het verkeer, ik was moe en begon te trillen van uitputting omdat ik ook niet goed had geslapen. Ik had zoveel drukte aan mijn hoofd…”
“Na anderhalf uur was het bezoek éindelijk voorbij. Ik reed samen met mijn neef naar huis en deed echt mijn best om de stress en vermoeidheid te vermijden. Eindelijk thuis aangekomen, rende mijn moeder al snel naar buiten om mij een hele lijst aan boodschappen te geven die ik ‘nog wel even’ kon doen. Ik werd zo verdrietig, wanneer stopt het? Maar ik wilde haar ook niet in verlegenheid brengen in het bijzijn van mijn neef, dus ik werd stil. Ik zette mijn neef thuis af en reed weer weg naar de supermarkt. Maar toen ik ongeveer vijf minuten onderweg was, kreeg ik een paniekaanval. Mijn lichaam was gespannen en mijn zicht werd een paar seconden wit. Ik viel bijna flauw in het verkeer, maar ik was bijna bij de parkeerplaats van de supermarkt. Ik bleef even in de auto zitten, maar ging toch maar snel de boodschappen halen. Anders moest mijn moeder heel lang wachten, en daar voelde ik me schuldig over. Toen ik weer naar huis reed was ik zo uitgeput, dat ik thuis niet eens heb verteld over dit voorgeval.”
Weigeren
“De volgende nacht, om drie uur ’s nachts, was ik mijn examens nog aan het leren. Mijn moeder stormde mijn kamer binnen en zei dat ik mijn neef direct naar het ziekenhuis moest brengen, omdat het niet goed ging met Claudia. Ik kon niet meer, dus ik vertelde haar dat ik dat niet wilde. Ze liep mijn kamer uit en gooide de deur hard dicht. Kort daarna kreeg ik een WhatsApp-berichtje van haar: ‘Doe niet zo kinderachtig’. Ik vertelde haar dat ik vanmiddag een paniekaanval had gekregen door de drukte en de stress. ‘Nou en? Hou op met overreageren’, was haar antwoord. Toen besefte ik dat ook mijn moeder niet om mij geeft en andere familieleden belangrijker zijn. Nu is mijn moeder boos op me. Mijn vader weet nog van niks, maar zodra hij het weet, denk ik erover om de auto terug te geven. Ik weet niet wat ik nu moet doen, ik durf ze niet meer onder ogen te komen”, deelt Esmee op het platform. Wat zou jij haar adviseren?
*Alle namen in dit artikel zijn gefingeerd. Op Reddit doet de vrouw haar verhaal onder de naam instantheadaches.
Lees ook: Lotte: ‘Ik reageerde onaardig toen mijn zus vertelde dat ze zwanger is’
Artikel bewaren? Pin hem op Pinterest!
Bron: Reddit | Beeld: Adobe Stock