“Mijn dochters waren er niet bij”
Je partner verliezen aan een ongeneeslijke ziekte is het ergste wat je kan overkomen. Niet alleen jij verliest de liefde van je leven, maar ook je twee dochters verliezen hun vader. Ineens lijkt er niets, maar dan ook écht niets, positiefs te zijn op de wereld. Tot je een nieuwe liefde ontmoet. Dolverliefd wil je dit het liefste van de daken schreeuwen. Maar wat als dit te vroeg is? En je dochters het nooit zullen begrijpen? Dan zet je de liefde in stilte voort.
Een Trouw-lezeres deelde haar verhaal in een rubriek.
Groot verlies
Samen met de liefde van haar leven en twee gezonde dochters leefde het gezin een onbezorgd leven. Totdat haar partner slokdarmkanker bleek te hebben. Samen met het gezin maakten ze alles van deze vreselijke ziekte samen mee. Het hele proces beleefden ze samen als een hecht gezin. Het verlies van ‘papa’ viel enorm zwaar. Twee jongvolwassen dochters die als echte ‘vaderskindjes’ door het leven gingen, hadden ineens geen papa meer.
Steun
Waar de twee jongvolwassen dochters steun konden zoeken bij hun vriend, was het voor de weduwe verschrikkelijk om elke dag in een leeg huis thuis te komen. “Ik moest in dat akelige lege huis mijn nieuwe leven als weduwe vorm zien te geven”, gaf de Trouw-lezeres aan. “Ik kon mij met geen mogelijkheid voorstellen dat ik ooit nog blij zou kunnen zijn of ergens om zou kunnen lachen. Laat staan dat ik ooit nog verliefd zou kunnen worden.”
Lees verder op de volgende pagina.
Pagina 1/2