Thuis met de baby
“Toen ik thuiskwam met de baby, deed mijn man ongeveer alles voor ons. Ik wist niets over baby’s, alles was vreemd voor me. Mijn moeder, tantes en nichtjes waren er iedere dag. Ze leerden me bijvoorbeeld hoe ik een luier om moest doen en maakten het hele huis baby-klaar. Ik nam zelf lang verlof op van werk omdat ik last had van een post-natale depressie. Ik was onder andere 45 kilo aangekomen tijdens de zwangerschap, terwijl ik van nature altijd dun ben geweest. Dat kon ik heel slecht verdragen. Ik zat huilend naast mijn oude kleding in de slaapkamer. Pas maanden later voelde ik me goed genoeg om weer aan het werk te gaan. Mijn man ging in diezelfde periode met pensioen en nam het hele huishouden over.
Alleenstaande moeder
De grote steun van haar man valt dan plotseling weg. “Afgelopen november overleed mijn man en stortte mijn hele wereld in”, vertelt de vrouw. “Het feit dat ik nu de enige ouder was van mijn zevenjarige dochtertje vond ik een vreselijke gedachte. Mijn dochter en ik trokken daarom bij mijn moeder in. Na een maand had ik toch echt weer mijn eigen plek nodig. We verhuisden naar een appartement bij mijn moeder om de hoek en zij nam praktisch de ouderrol over. Een oppas haalde mijn dochter iedere dag van school. Langzaam maar zeker werd alles een beetje draagbaarder, totdat de coronacrisis kwam.”
‘Opgesloten’
“Mijn grootste angst werd werkelijkheid”, zegt de vrouw over die periode. “Ik zat alleen met mijn dochter opgesloten in een appartement. We zaten beiden nog diep in de rouw. Normaal is het advies dan om veel mensen op te zoeken, actief te blijven en naar buiten te gaan. Dit kon nu allemaal niet door Covid. We hadden nog wel allebei therapie via belafspraken, maar ik vind het moeilijker om dan mijn ware gevoelens te vertellen. Ik wil mijn psycholoog vertellen dat ik gek word van mijn dochter, dat ik geen moeder meer wil zijn, maar ik wil niet dat mijn dochter dat zelf hoort.”
Nog altijd spijt
“Ik voelde me steeds slechter en kreeg zelfs zelfmoordneigingen. Ik vertelde mezelf dat mijn dochter niet nóg een ouder kon verliezen. Steeds blijf ik maar terugdenken aan het moment waarop ik besloot om de baby toch te houden. Dan voel ik me boos en verdrietig. Waarom had ik ermee toegestemd? Ik wist dat ik geen moeder kon zijn, waarom had ik me dan toch laten overtuigen?” Zodra het mogelijk was, is de dochter ingetrokken bij haar oma. “Ik ga nu af en toe bij mijn moeder en mijn dochter op bezoek. Twee keer per week komt ze bij mij om haar hondjes te zien. Ik weet dat ze vaker zou willen blijven, maar dat kan ik nu even niet aan.”
Alleen leren dragen
“Ik heb leren accepteren dat ik spijt heb van mijn kind. Als mijn man nog in leven was geweest, dan had ik geen spijt gehad. Nu zit ik echter in een situatie waar ik niet meer uitkom. Het allermoeilijkste vind ik wat dit voor mijn dochter betekent. Het kan niet goed voor haar zijn, maar mijn gevoelens zijn zo sterk dat ik ze niet kan negeren. Dit vertellen aan mijn familie of vrienden zou alles alleen maar moeilijker maken. Wat zou het helpen om toe te geven dat ik spijt heb? Dit is iets wat ik in mijn eentje moet dragen.”
Pagina 2/2
Lees ook: Dit overkwam een kersverse moeder: ‘Ik heb intens spijt van de naam’
Bron: Elle UK | Beeld: Unsplash