‘Ik huilde van frustratie toen ik hoorde dat ik een zoon kreeg’

Afgelopen week maakte prins Harry bekend liever een meisje dan een jongen te willen. Hoewel er een groot taboe op heerst, kan de frustratie en teleurstelling groot zijn als dit niet uitkomt. RTL Nieuws plaatste een oproep waarin ouders anoniem hun verhaal konden doen over hun teleurstelling in het geslacht van hun kind. En ja, het komt vaak voor. 

Jonge ouders schamen zich, voelen zich schuldig en durven er niet over te praten.

‘Gender disappointment’

Erg teleurgesteld zijn als je te horen krijgt dat het toch een jongetje wordt in plaats van een meisje dat je zo graag wilde. Het komt vaker voor dan we denken, maar toch rust er een groot taboe op ‘gender disappointment’. Vele ouders schamen zich en durven er niet over te praten. Zo ook de 22-jarige Jantine, die anoniem haar verhaal vertelde aan RTL Nieuws. Om de anonimiteit te waarborgen heeft RTL Nieuws de namen gefingeerd. “Ik huilde toen ik hoorde dat ik een zoon kreeg”, vertelt Jantine. “Niet van blijdschap, maar van frustratie, verdriet en ergens een beetje pijn. Naar de buitenwereld heb ik heel blij gedaan terwijl ik eigenlijk wel door de grond kon zakken.” Ze is een van de vele ouders die te maken heeft gehad met ‘gender disappointment’.

Overvallen door heftige emoties

Voor het eerst sinds lange tijd spreekt ook de 42-jarige Maaike zich uit over haar verwarrende gevoelens. “Toen wij bij de 20 weken-echo hoorden dat het een jongetje was dacht ik direct heel sterk: ik wil dit niet.” Zelfs nu haar zoontje al 9 jaar oud is wordt ze nog steeds weleens overvallen door heftige emoties van teleurstelling. “Het is een beetje alsof je verwachting van het leven in duigen valt. Ik kreeg echt te maken met depressieve gevoelens. En nog steeds denk ik soms als er een meisje wordt geboren: ‘o, zij wel’.”

Schaamte

Voor de 29-jarige Liliane was het juist andersom. Zij hoopte op een jongen, omdat ze ervan overtuigd was dat een zoon perfect zou passen in hun sportieve gezin. “Toen ik hoorde dat we een meisje kregen was ik heel erg teleurgesteld. Alles wat ik had bedacht zag ik aan me voorbij trekken.” Praten over hun teleurstelling deden de vrouwen niet. “Ik heb een aantal jaar geleden besloten om dat niet meer te doen”, zegt Maaike. “Ik schaam me ervoor en voel me schuldig tegenover mijn kind, ik wil niet dat hij dit ooit te weten komt.” Ook Liliane durfde dat aan het begin niet. “Het voelde niet juist, ik moest voor mijn gevoel wel blij zijn.” Bij haar verdween het teleurgestelde gevoel toen haar dochter eenmaal was geboren, maar niet alle ouders hebben dat geluk.

Website

Bianca Rozendaal, praktijkondersteuner en initiatiefnemer van de site genderdisappointment sprak met RTL Nieuws over het grote taboe dat op ‘gender disappointment’ rust. Ze kreeg zelf ook een teleurstelling te verduren toen ze zwanger was van haar derde kind. “Ik had zo gehoopt op een meisje, maar kreeg weer een jongen. Ik was daar heel verdrietig over”, vertelt ze. Ook zij schaamde zich voor haar gevoel. “Om mij heen zag ik mensen die geen kinderen konden krijgen en ik voelde me ondankbaar.” Rozendaal ging zelf op onderzoek uit en kwam er al snel achter dat er veel meer ouders zijn die hetzelfde ervaren. “Het viel me op dat er op internet heel ongenuanceerd wordt gereageerd op verhalen van mensen die hiermee te maken hebben. Ze worden compleet afgebrand, dat maakt het lastig om naar buiten te treden.” En juist dat is volgens Rozendaal zo belangrijk. “Het is niet iets waar je voor kiest, of wat te maken heeft met de liefde voor je kind”, vertelt ze. “Het is iets wat je gewoon kan overkomen.”

Hulp

Met haar site wil Rozendaal het taboe en de stilte rondom dit verdriet doorbreken. Daarnaast geeft ze advies aan ouders en hulpverleners. “Ik zie het zelf een beetje als een rouwproces. Je moet afscheid nemen van het ideaalplaatje dat je in je hoofd had en dat kost tijd. Dat staat helemaal los van het kindje, het is iets wat je moet uitvechten met jezelf.” Uiteindelijk kunnen mensen met ‘gender disappointment’ volgens de initiatiefneemster hier prima overheen komen. “Het helpt enorm om erover te praten met een verloskundige, een huisarts of een psycholoog. Als je het voor jezelf houdt, wordt dat gevoel alleen maar groter en kan het heel verstikkend werken.”

Lees ook: Zijn ouders verantwoordelijk voor het pestgedrag van hun kinderen?

Dit bericht bewaren? Pin ‘m op Pinterest!

Bron: RTL Nieuws | Beeld: Unsplash